Któregoś dnia przyszło mi na myśl, żebym odwiedził pewnego upadłego kaznodzieję Ewangelii. Dawniej znałem go jako jednego z najbardziej błogosławionych Bożych narzędzi. Nawet cuda i znaki działy się przez jego modlitewne pośrednictwo. Nie upadł wprost w grzech ale, jak się zdawało, stał się dla służby Bożej całkowicie bezużyteczny. Nikt nie mógł mu pomóc. Gdy przez jakiś czas starał się usprawiedliwić swój sparaliżowany, kulejący stan błędami innych, zaproponowałem byśmy klęknęli, aby z Bogiem móc omówić tę sprawę. Ledwie znaleĽliśmy się na kolanach, przed moimi oczami ukazał mi Bóg dużego, okazałego bociana z długimi skrzydłami. Potem ujrzałem rękę z wielkimi nożycami która zaczęła przycinać bocianie skrzydła, a także obcinać pióra szyi by nadać bocianowi nowocześniejszy wygląd. W nieznacznej odległości stał inny bocian, który nagle rozciągnął swoje skrzydła i wnet wysoko będąc w powietrzu zaczął zataczać swe przepyszne kręgi. Idąc za jego przykładem, pierwszy bocian ze swoimi przyciętymi skrzydłami również usiłował wznieść się do góry. Z trudnością wzbił się na kilka metrów, aby potem jak worek spaść na ziemię. Jeszcze z pare razy ponowił próbę, aż wreszcie wyczerpany i poraniony legł na ziemi. Nie rozumiałem jaki związek miało to widzenie z naszą naradą. Nagle spostrzegłem dwie wyciągnięte ręce podobne do dwóch skrzydeł i rozpoznałem... Mojżesza, który na szczycie góry podnosił swoje ręce do Boga, podczas gdy Jozue walczył z Amalekitami i Izrael odniósł zwycięstwo. Natychmiast rozjaśniło się mi, że skrzydła przedstawiają życie modlitewne. Opowiedziałem kaznodziei co widziałem. Skutek był jawny. Wybuchnął płaczem i rzekł: "Teraz wiem gdzie znajduje się niedostatek. Nie tamten brat ani jakaś misja nie czynią co do nich należy, lecz ja nie czynię. Pozwoliłem diabłu podciąć moje skrzydła modlitwy. Od czasu mego nawrócenia, Bóg położył mi na serce żeby codziennie, wczesnym rankiem trwać pewien czas w modlitwie i mieć z Nim społeczność. Dopóki byłem posłusznym, błogosławił mi Bóg w mojej służbie i łatwo przechodziłem przez pokuszenia. Z biegiem czasu stałem się bardzo zajęty i uległem pokusie aby coraz więcej skracać czas przeznaczony na modlitwę. W końcu, prawie nic już z tego nie zostało. Lecz potem nadeszły pokuszenia, które mnie - ponieważ byłem bez pomocy modlitwy - zwyciężyły". Moje świadectwo dla tego pracownika Królestwa Bożego, brzmiało, że Bóg prowadził mnie także w ten sam sposób. Uczył mnie, bym każdego ranka szukał najpierw Jego oblicza zanim ujrzę twarz człowieka i mieć z Nim pewien czas społeczności. Owszem, niejednokrotnie zdarzało się żeśmy dopiero póĽną nocą udawali się na spoczynek i wczesnym rankiem znów zaczynała się podróż. W takich wypadkach postanawiałem "nadrabiać" tę społeczność w ciągu dnia, jednakże zawsze przeżywałem jak moje dobre plany brały w łeb. W drodze napotykały nas trudności, traciliśmy kilka godzin na naprawy samochodu lub mieliśmy do czynienia z innymi rzeczami jakich mogliśmy sobie zaoszczędzić gdybyśmy pielęgnowali czas społeczności z Bogiem, wczesnym rankiem. Wreszcie doszłem do wniosku, że Bóg darował nam skrzydła, skrzydła modlitwy aby wznieść nas ponad ziemskie sprawy i ujść wrogowi który czycha nieustannie, gotów nagle rzucić się na nas.
Czasem obserwowałem koty czyhające na ptaszki. Podkradał się taki do niego, aby jednym susem schwytać go, lecz jakże się cieszyłem gdy ptaszek w ostatniej chwili rozciągał skrzydła i w mig unosił się w górę, zostawiając kota osłupiale patrzącego. Podobnie i Bóg dał nam takie skrzydła, uzdalniające nas ujść stale czatującemu nieprzyjacielowi. Nienadaremnie Dawid się modlił: "Ach, gdybym miał skrzydła jak gołąb, odleciałbym i odpoczął / Psalm 55,7.
Któregoś dnia byłem świadkiem następującego zdarzenia. Kilku chłopców polowało na małego ptaszka, który z trudem, ze skaleczonym skrzydłem fruwał w powietrzu. Mieli swoje zadowolenie w tym iż obrzucali zwierzątko kamieniami, chcąc je strącić na ziemię, co też się w końcu udało. Ich postępowanie ukazało mi aż nadto dobitny obraz diabła. Zmierza on do tego aby skrzydła modlitwy dzieci Bożych albo podciąć, albo zranić, by ich przemóc. Z tego powodu nie możemy sobie na to pozwolić, by nasze skrzydła były obezwładnione.
Nie wszystkie ptaki mają jednakową ich długość. Każdy chrześcijanin powinien sam wiedzieć, jak długie mają być jego skrzydła dane mu od Boga. Jednemu, być może, wystarcza dziesięć do piętnastu minut codziennej, wiernej modlitwy; innemu zaś odmierzono dwie, trzy lub cztery godziny. Jaskółka nie potrafi latać skrzydłami bociana ani orzeł skrzydłami wróbla. Wielu zadowala się wprawdzie skrzydłami kur. Wprawdzie dosięgają nimi z wielkim trudem płotu, ale wtedy wywołują taki hałas, że możnaby pomyśleć, iż dosięgli chmur. Przycięte skrzydła, dzięki Bogu, mogą znów odrosnąć. Tak też znów rosły skrzydła wspomnianego kaznodziei jak włosy Samsona w niewoli u Filistynów.