Uwielbienie: a) pełna czci miłość do bóstwa i oddanie się mu (dotyczy to także innego przedmiotu kultu); b) rytuały lub modlitwy wyrażające tę miłość.
Wstawiennictwo: a) modlitwa lub prośba skierowana do Boga w czyimś imieniu; b) pośrednictwo (na zasadzie mediacji jak np. w: Rdz 18,23-32). Uwielbienie i wstawiennictwo nie są obce tym, którzy znają Boga. Chociaż często oddziela się te czynności jako wykonywane w różnym czasie i miejscu, to jednak wierzę, że PAN łączy je, aby uwolnić więcej << mocy >> w Kościele.
Jezus żył po to, aby się wstawiać (Hbr 7,25), a także po to, żeby uwielbiać. Greckie słowo uwielbienie, przetłumaczone w Ewangelii Łukasza (10,21) jako rozradował się, oznacza, że Jezus podskakiwał w Duchu Świętym. Święty Łukasz ukazuje Go jako wstawiennika, pocącego się krwią za siebie i za swoich uczniów (Łk 22,44).
Kiedy Jezus na grzbiecie osła wjeżdżał do Jerozolimy, tłumy radośnie wołały: "Hosanna"! W starożytnym języku hebrajskim słowo hosanna oznacza: modlimy się, abyś zbawił, wyzwolił, dał zwycięstwo. Istotą tego słowa jest wołanie o pomoc. Podczas tryumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, tłumy wstawiały się wśród uwielbienia. Chociaż tego dnia słowo hosanna oznaczało raczej uwielbienie, to bez względu na to, czy lud zgromadzony na Górze Oliwnej był tego świadom czy nie, wołał również o wstawiennictwo.
Łącząc w sobie te powyższe słowa, słowo << hosanna >> może przynosić bardzo znaczące rezultaty. Jezus powiedział, że nawet gdyby tłumy przestały Go wielbić, to kamienie wołać będą (Łk 19,40). Jednym z najbardziej efektywnych sposobów dojścia do jedności jest połączenie modlitwy i uwielbienia.

Paga

Istnieją dwa hebrajskie słowa oznaczające wstawiennictwo. Jednym z nich jest paga. Konkordancja Stronga* podaje następujące tłumaczenia tego słowa: "być na granicy, osiągnąć cel, wstawiać się, usilnie błagać, rzucać światło, przyjść pomiędzy, mieć utarczkę, wdzierać się, przeć przeciwko, atakować, napadać na, gwałtownie wtargnąć, uderzać, etc.". Powinniśmy w naszym życiu wyznaczyć granice - stać na nich i walczyć mieczem Słowa Bożego. Musimy okazać wrogość przeciwnikowi, gdy próbuje w nie się wedrzeć. Diabeł będzie usiłował atakować, aby zawładnąć całym naszym życiem, jeśli nie ustanowimy przed nim dostatecznej zapory.
Jesteśmy jak Żydzi, którym została dana w posiadanie Ziemia Obiecana. Tak, ona została im dana, ale faktycznie nie należała do nich, dopóki o nią nie walczyli. Chociaż otrzymaliśmy zbawienie za darmo, nie będziemy czerpać z bogactwa wolności, jeżeli w naszym życiu (zdecydowanie) nie zastosujemy "mocy >>krwi Chrystusa<<" (Ap 12,11).

TePhillah

Innym słowem określającym wstawiennictwo jest tePhillah, które oznacza: "wstawiać się, zanosić Bogu swoją modlitwę śpiewając, uwielbiać". Jezus, przepędzając handlarzy ze świątyni, zacytował werset z Izajasza, mówiąc: "Dom mój będzie nazwany domem modlitwy (tePhillah) dla wszystkich narodów" (Iz 56,7).
To słowo w sposób szczególny upoważnia dzisiejszych wierzących do tego, aby wyśpiewali pieśń wstawienniczą w czasie publicznego uwielbienia. Może wydawać się dziwne, jeśli zaczniemy wychodzić do przodu, aby wyśpiewać modlitwę, ale musimy pamiętać, iż jest to bardzo stara praktyka. Króla Dawida powszechnie znano z tego, że swoje modlitwy wyśpiewywał Bogu. Znano go również z jego pieśni błagalnych. W psalmach (7, 9, 10, 11, 17, 55, 56, 57 i 70) Dawid oraz inni ich autorzy proszą Boga o zniszczenie swych wrogów. Nie obawiali się również śpiewać Jemu swoich narzekań, ponieważ zdawali sobie sprawę, jak wielkie znaczenie ma wyrażanie przed Nim swoich prawdziwych uczuć (por. Ps 22, 94, 102, 109 i 140). Treść wielu psalmów stanowi nawoływanie Izraela, wszystkich narodów i całego stworzenia do wielbienia PANA (por. Ps 66, 100, 103, 113, 114 i 150). Nie powinniśmy wstydzić się śpiewać naszej modlitwy do Boga - prosząc Go, aby zniszczył naszych wrogów. Niektórzy z nich to: "bunt w naszych dzieciach, ofiary składane fałszywym bogom przez aborcję, szerząca się pożądliwość, homoseksualizm, rozwody, rasizm, itp.". Bóg powołał nas, abyśmy uwielbiali Go w Duchu i w prawdzie (J 4,23); a prawda oznacza trwanie w Słowie. Rozpoczęcie prawdziwego uwielbienia i modlitwy wstawienniczej wymaga od nas, abyśmy stanęli w prawdzie i przyznali się do faktycznego stanu naszego życia. Otrzymaliśmy najpotężniejsze narzędzia walki jakie świat kiedykolwiek poznał, po to, żeby niszczyć dzieła szatana. Są to: uwielbienie i wstawiennictwo. Musimy ich używać.

Taniec

Taniec zawsze stanowił jeden z głównych elementów uwielbienia. Sądzę jednak, że jest jeszcze coś, o czym Pan Bóg chce, abyśmy wiedzieli. Ruch może odgrywać kluczową rolę w modlitwie wstawienniczej. Bóg Izraela zawsze posługiwał się znakami. Ustanawiając doroczne święto Paschy, wzywał lud, aby niejako ponownie przeżył moment wyzwolenia z niewoli egipskiej. Święto Namiotów nawiązywało do czasu wędrówki Izraelitów przez pustynię, kiedy to mieszkali w namiotach. Miało im ono przypominać - jak żyli ich przodkowie. Nic nie mogło dać im większego wyobrażenia o tym, jak tylko siedmiodniowa niewygoda mieszkania w namiocie. Innym aspektem przybliżenia tamtych minionych wydarzeń było to, że ponownie mogli świętować zwycięstwo dane przez Boga poprzednim pokoleniom. Podobnie kiedy wprowadzamy element ruchu podczas uwielbienia, naocznie dokumentujemy nasze zwycięstwo. Hebrajskie słowa oznaczające taniec uzmysłowią nam, że Jezus odniósł te zwycięstwa dla nas. Większość tych słów ma mniej więcej takie samo znaczenie. Karar, machwol i raqad znaczą: "skakać, kręcić się w kółko, wirować". Byłem jednak zaskoczony, kiedy odkryłem znaczenie innego słowa: chuwl (lub chiyl) tłumaczone w różnoraki sposób: "być silnym, mieć nadzieję, oczekiwać z niecierpliwością, tańczyć, wirować, skręcać, trząść się, szarpać, bać się, odczuwać ból, cierpieć męczarnie, szaleć z wściekłości, atakować, cierpieć bóle porodowe, wić się w bólach porodowych, wywołać poród, rodzić".
Właśnie to słowo było używane jako nazwa modlitwy wstawienniczej wyrażanej przez ciało. Tancerze przedstawiali walki i odniesione w duchu zwycięstwa, a także te zwycięstwa, które Bóg odniósł dla swojego ludu na polach bitewnych. Kiedy Izrael przekroczył Morze Czerwone a jego wrogowie zostali pokonani, Miriam wraz z innymi kobietami zaczęła śpiewać i tańczyć, celebrując w ten sposób zwycięstwo (Wj 15,20-21). Także córka Jeftego przywitała swego zwycięskiego ojca tańcem (Sdz 11,34). Kiedy po zwycięstwie nad Filistynami Dawid powrócił do miasta, kobiety przywitały go tańcem i śpiewem (1 Sm 18,6). Taniec był wyrazem radości, a także manifestacją odniesionego zwycięstwa. Słowo chuwl odnosiło się także do kobiety tańczącej podczas "Święta Pana" (Sdz 21,19.21). Tak właśnie poruszano się podczas trwania uczty. Kobiety nie tańczyły w małych grupach - zabawiając gości ! One zachowywały się tak, jakby rodziły ogłoszenie zwycięstwa, które Izrael otrzymał od Boga. Pewnego dnia PAN pobudził mnie, abym zastanowił się, w jaki sposób odśpiewano pieśń: << Pobił Saul tysiąc, a Dawid dziesięć tysięcy >> (1 Sm 18,7). Nie sądzę, aby to była tkliwa, kołysząca piosenka dla zmęczonych, powracających z wojny mężczyzn ! Wierzę, że te kobiety w każdym calu zachowywały się tak jak mężczyźni, którzy stoczyli wewnętrzną walkę. Ich taniec celebrujący powrót zwycięskich wojowników, pełen pasji i żaru, oddawał wszystkie charakterystyczne dla walczącego ruchy. W ten sposób oddawały im cześć. Kiedy Jezus na ośle wjeżdżał do Jerozolimy, z całą pewnością w tłumie znajdowały się osoby oddające mu cześć tańcem. Tego dnia do nieba nie płynął tylko delikatny głos. Taniec, łącząc uwielbienie i modlitwę wstawienniczą w słowie hosanna, ogłaszał potężne zwycięstwo. Nie był to wyreżyserowany taniec, kiedy to tańczący jest w pełni świadomy swych ruchów, ale raczej taki, w którym wykonawca całą uwagę skupia na osobie, której chce oddać chwałę.
Jezus odniósł już wszystkie możliwe zwycięstwa. Zwycięstwa te możemy zdobywać (uczestniczyć w nich) przez uwielbienie i modlitwę wstawienniczą wyrażaną tańcem.

Strategia bitwy

W 2 Księdze Kronik (20,1-20) czytamy o mającej się rozpocząć bitwie. Trzy narody: Amonici, Moabici i Meunici - zawarły sojusz przeciwko Judzie. Amonitów i Moabitów cechują wypaczenia i nienawrócone serca. Meunici to lud mieszkający w górach; ich domami były jaskinie. Duchy, które zgromadziły się przeciwko Judzie (słowo to oznacza uwielbienie) to: perwersja, bunt i niszczenie skały wiary. Czy nie są to rzeczy, z którymi stykamy się na co dzień ? Król Jozafat, otoczony ze wszystkich stron, wstawiał się i otrzymał strategię walki: "Ustanowił śpiewaków dla PANA, aby idąc w świętych szatach przed zbrojnymi, wysławiali Go, śpiewając: Wysławiajcie PANA, albowiem na wieki jest Jego łaskawość" (2 Krn 20,21). Kiedy tak uczynili (20, 22) Bóg zwrócił wrogów Judy samych przeciwko sobie, tak że nie pozostał żaden z nich żywy. Dzisiaj walczymy przeciwko takim samym duchom co Jozafat ! Dlatego nasza strategia musi być taka sama - mamy się wstawiać, a potem uwielbiać Wszechmocnego Boga. Trzy dni zabrało Izraelitom zgromadzenie całego łupu ze zwycięstwa, które otrzymali od Boga. Wierzę, że również my w podobny sposób będziemy gromadzić bogate łupy, które przypadną nam w udziale przez modlitwę wstawienniczą i uwielbienie. Odniesiemy zwycięstwo odnośnie rozbitych rodzin, nienawróconych bliskich, zbuntowanych dzieci, ojców którzy opuścili swoje rodziny, odchodzących od Boga wierzących itd. Bóg dał nam potężne narzędzia walki, które mają moc, aby pokonać każdą twierdze na jaką się natkniemy. Uwielbienie i modlitwa wstawiennicza poprzedzały tryumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Będą też na pewno ważną częścią przygotowań do Jego powrotu.